نه افغانستان و نه ساکنان آن جزیره اند که فقط
دیگر کشورها به آنها کمک کنند. هر چند، دست کمکخواهی افغانستانی ها بسیار دراز
است. در چنین هوایی، مهاجرت و پناهجویی دست کم 50 سال است با زندگی این مردم
آمیخته شده. مهاجران فراوانی از این کشور به کشورهای دور و نزدیک رفته اند و
بسیاری از ساکنانش حالا به عنوان "بیجاشدگان محلی" در نظر گرفته می
شوند. مهاجرت های کنونی نیز آن چنان افزایش یافته که تنها در سال 2014، نزدیک به
یک میلیون و دوصدهزار تن از افغانستان با رویای زندگی بهتر عازم غرب شدند. گرچه
این روند و پدیده تنها بر افغانستان جاری نیست – کشورهایی که حقوق اولیه انسان ها
بدانها داده نمی شود با این مسأله روبه رویند.
حالا که افغانستان تافته یی جدابافته از جهان
نیست، مهاجر فراوانی به غرب هدیه می دهد، چه می تواند برای مهاجران خود و دیگر
کشورها بکند؟ من اینجا پنج روش پیشنهاد می کنم که در آن نقش فعالیت های پیشگیرانه
یی وجود ندارد چرا که هدف کمک به پناهجویان فعلی است نه پناهجویان آینده. برای
پناهجویان آینده می توان در مقالۀ بعدی درباره اش سخن گفت.
1.
یکی از بهترین راه ها همیشه این بوده که از رهگذر سازمان
های بین المللی دست به کار شویم؛ یعنی لابی گری کنیم و بر آنها فشار بیاوریم. یکی
از این سازمان های بین المللی، سازمان ملل متحد است. فعالان مدنی افغانستان (به
دور از حواشیاش) باید به گروهی فشار مبدل شود و با سازمان ملل روی یک طرح مشترک
کار کند. این طرح مشترک باید از سازمان ملل، جامعه جهانی و کشورهایی که اکثر پناهجویان
بدانجا شتافته اند وادار به پذیرش پناهجویان کنند. با این شعار که "مهاجرت حق
هر انسانی است" و منشور حقوق بشر نیز آن را تأئید می کند.
2.
نشست جامعه مدنی و دولت افغانستان با سفارت خانه های
کشورهایی که در بالا یاد شد مبنی بر پذیرش بی چون و چرای پناهجویان
3.
پیشنهاد قانون "یک سرباز، یک مهاجر". به عبارت
دیگر هر کشوری که به افغانستان، سوریه، عراق و چنین کشورهایی سرباز فرستاده، به
ازای یک سرباز یک مهاجر از این کشور را بپذیرد.
4.
تماس جامعه مدنی افغانستان با گروه ها، سازمان ها و موسسات
خیریه و افراد خیر برای سرپناه دادن به پناهجویان
5.
جمع آوری اعانه و کمک نقدی و غیرنقدی برای پناهجویان اروپا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر