نوشته: عبدالله مهدی (خداداد)
17 September 2008
اکنون، هفت سال از حضور نظامی ایالات متحد امریکا و متحدان غربی اش در افغانستان می گذرد. این حضور، توأم با حمایت شگفت انگیز از حامد کرزی و دولتِ به رهبری او بوده است.
حامد کرزی، پس از سقوط رژیم تند رو طالبان، به سفارش ایالات متحد امریکا در کنفرانس بَُن، به عنوان رئیس دولت موقت و پس از آن در لویه جرگه ی اضطراری، به حیث رئیس دولت انتقالی افغانستان، تعین شد.
رئیس دولت انتقالی افغانستان، در انتخابات ریاست جمهوری کشور اشتراک نمود و باید یاد آوری نماییم که آقای کرزی، بی آن که، حتا برای یک لحظه، به حکم قانون اساسی افغانستان، از پُست ریاست جمهوری کنار برود، وارد کارزار انتخابات شد.
با وجود انتقاد های شدید جامعه ی مدنی، رسانه ها و منتقدان سیاسی، در داخل و خارج کشور، این خلاف رفتاری ایشان از قانون اساسی، از سوی حامیان غربی اش نادیده گرفته شد.
حامد کرزی، با وجود ادعا های بسیار در مورد تقلب گسترده در انتخابات به نفع او، به عنوان رئیس جمهور منتخب افغانستان تعیین گردید.
همانطور که در آغاز این نوشته گفتیم، رئیس جمهور افغانستان، چنان از حمایت بی مانند غرب، در رأس امریکا و بریتانیا، قرار داشت که در تاریخ شاید چنین یک اتفاقی، کم مانند باشد.
نیروهای غربی در افغانستان، برای حمایت از حاکمیت حامد کرزی، وارد نبرد رو در رو و خونین با مخالفین نظامی وی شدند و این نبرد تا اکنون نیز با همان شدت ادامه دارد.
از سوی دیگر، بخش عظیمی از افراد مربوط به جهاد و مقاومت، از آنجا که در مورد آنها نگرانی وجود داشت، از سوی رسانه های غربی، به منظور حمایت از حامد کرزی، جنگ سالار و خطر برای دیموکراسی خوانده شدند و آهسته آهسته از صحنه عقب رفتند.
در این مدت، شماری زیادی از روشنفکرا طرفدار سیاست های غرب، با حضور در رسانه های داخلی و خارجی، تمام رفتار های حامد کرزی را توجیه نمودند و تا حدی حرکات قابل انتقاد او را نیز، از لوازم ضروری برای تعمیم دیموکراسی در کشور دانستند.
از دیگر سو، از یک سال به این طرف، تنش هایی میان رئیس جمهور افغانستان و یاران و متحدان غربی او پدیدار شده است.
مخالفت حامد کرزی در برابر مأموریت "پیدی اشداون" انگلیسی تبار، به عنوان نماینده ی خاص و فوق العاده ی سازمان ملل متحد در افغانستان، مشاجره و تقابل با سخنان سفیر بریتانیا در کابل، موضع گیری های گسترده ی رسانه های بریتانوی بر ضد سیاست های کرزی و متهم ساختن او در عدم موفقیت مأموریت ناتو، مثالهای آشکار از وجود تنش در رابطه ی کرزی با بریتانیا است.
رابطه ی رئیس جمهور افغانستان، با متحد اصلی اش امریکا، که حامی تمامی سیاست های او بود، غیر دوستانه است. به گمان اغلب، امریکایی ها از دوست عزیز خود حامد کرزی، که بالایش یک عالم پول و امکانات را به مصرف رسانیده اند، بسیار نا خوش هستند.
اگر به صورت دراماتیک نبوده باشد، رد ادعای امریکا در نقش ایران در نا امنی های افغانستان از سوی حامد کرزی، آن هم در سفری که به آن کشور داشت، می تواند نشان روشن از سوء تفاهم میان رئیس جمهور افغانستان و ایالات متحد باشد.
حامد کرزی، در آن سفر، بر خلاف ادعای دولت امریکا، ایران را دوست بسیار نزدیک و حامی صلح و ثبات در افغانستان خوانده بود.
معاهده ی استراتژیکی که چندی پیش میان افغانستان و امریکا امضاء شد، نمی تواند ارزش زیادی داشته باشد، زیرا یک طرف این قرارداد که افغانستان هست، چیزی برای معامله با ابر قدرتی چون امریکا ندارد؛ مگر این که به امریکا اجازه دهد، هر استفاده ای که می خواهد از خاک افغانستان بکند. ظاهراً، ایالات متحد، نیازی به کسب اجازه برای این امر، از دولت افغانستان، ندارد.
مثالی دیگری از ناخوشی امریکایی ها از دوست و متحد نزدیک شان، آقای حامد کرزی، می آوریم:
در این اواخر، هر دو کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحد امریکا، حامد کرزی را به بی کفایتی متهم نمودند و دولتِ به رهبری او را، فاسد و عامل اصلی کندی روند پیروزی بر ضد دهشت افگنی، دانستند.
در این صورت، می شود تصور کرد که در صورت پیروزی هر کدام از این کاندیدا های ریاست جمهوری امریکا، در مورد این دوست و متحد خود، تجدید نظر صورت می گیرد.
این در حالی است که در هفت سال گذشته، تمام خواست های مخالفان سیاسی و منتقدین دولت حامد کرزی، از جانب غربی، بد نیتی و سنگ اندازی در مسیر دیموکراسی تلقی می شد.
در این مدت هفت سال، رئیس جمهور افغانستان، بار ها پاکستان و سایر کشورهای همسایه و منطقه را به دست داشتن در نا امنی های روز افزون کشور، متهم نموده است.
به تحلیل برخی از کارشناسان، رئیس جمهور افغانستان، حامد کرزی، متحد امریکا و غرب در منطقه، رفته رفته، روابط اش با غربی ها تیره شده است و ظاهراً از حمایت آنها از خود، در انتخابات بعدی کشور، مطمئن نیست.
این امر باعث شده است که رئیس جمهور افغانستان، خودش را به کشورهای منطقه، به ویژه گروه شانگهای، نزدیکتر بسازد.
مسئله ی پر سر و صدای "قانونمند شدن حضور نیروهای خارجی در افغانستان"، سر انجام از سوی کابینه ی حامد کرزی نیز، پس از کشتار های گسترده ی غیر نظامیان در سراسر کشور، از سوی نظامیان خارجی، با جدیت تمام، مطرح شد.
نزدیکی به کشورهای منطقه، یا به اصطلاح "همگرایی منطقوی" و "قانونمند شدن حضور نیروهای خارجی"، از طرح های گروه سیاسیی به نام "شورای متحد ملی افغانستان" بود.
اگر رئیس جمهور افغانستان، به راستی قصد نزدیکی و دوستی با کشورهای همسایه و منطقه را داشته باشد، تردیدی نیست که مورد خشم امریکا و متحدان آن قرار می گیرد.
گمان نمی رود که کشورهای قدرتمند منطقه نیز، بر دوست استراتژیک امریکا، اعتماد نمایند و از او حمایت بی چون چرا بکنند.
در نتیجه، خشم امریکا و متحدان غربی آن، شامل حال رئیس جمهور افغانستان خواهد شد و از این رو، با توجه به سرنوشت رهبران افغانستان که به همین شیوه با قدرت های بزرگ بازی کرده اند، سرنوشت حامد کرزی، سرنوشت ناگواری خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر