نيکپي سفير صلح کابل

منبع: روزنامه اعتماد

d محمدوالا يزداني براي دو روز، تمرکز روي جنگ ديگر سوژه اصلي زندگي افغاني ها نبود. آنها بالاخره در اين دو روز سوژه يي براي شادي کردن داشتند تا داستان هايي تلخ مثل جنگ، تروريسم و مواد مخدر را فراموش کنند. باعث و باني اين اتفاق جواني 21 ساله بود که در تکواندو شگفتي آفريد و مدافع عنوان قهرماني جهان را شکست داد تا روز چهارشنبه براي اولين بار در تاريخ المپيک افغانستان با مدال همراه شود. رو ح الله نيکپي آرايشگر افغاني برنز المپيک را به گردن آويخت تا در کشوري که کسي به ورزش اهميت چنداني نمي دهد، اين پديده جهاني براي لحظه يي هم که شده هزاران افغاني را در سراسر اين کشور شاد کند؛ کشوري که طالبان با حکومت استبدادي بر آن مي خواست ريشه همه چيز را خشک کند. محروميت افغان ها از شرکت در المپيک2000 سيدني به دليل عدم صدور مجوز براي حضور ورزشکاران زن در المپيک، مي توانست پاياني بر روياهاي ورزشي افغان ها باشد. آنها در آتن 2004 به بزرگ ترين رقابت ورزشي دنيا برگشتند و حتي در آن رقابت ها ورزشکار زن هم داشتند اما از مدال خبري نبود. با وجود تمام اين قدم هاي روبه جلو، باز هم نمي توان از کمبودهاي افغان ها غافل شد. در شرايطي که روح الله نيکپي، بعد از بردن مدال برنز، دو زانو روي تاتامي نشست و اشک ريخت، خيلي از هموطنانش نتوانستند شاهد درخشش او باشند. قطعي مداوم برق باعث شد بسياري از هموطنان نيکپي از مدال برنز او خبر نداشته باشند و آن عده يي هم که برق داشتند، مجبور بودند از شبکه کابلي شاهد پيروزي ورزشکارشان باشند. بدون شک مدال نيکپي براي افغاني ها ارزش طلا را دارد. آنها در اين المپيک تنها چهار ورزشکار داشتند. روبينا مقيم يار، دونده زن افغان ها که با روسري در اين رقابت ها شرکت کرده بود، در ميان 100 دونده، هشتاد و پنجم شد. مسعود عزيزي هم در ميان 100 دونده، هفتاد و ششم شد و قطعاً به همين دليل است که برنز نيکپي مردم افغانستان را تکان داده است. خير محمد، مغازه داري افغاني درباره کسب اين مدال به شبکه تلويزيوني «الجزيره» گفت؛ «حالا زمان يک جشن بزرگ است. خيلي خوشحالم که با وجود جنگ و کمبود امکانات ورزشي و تمريني نيکپي برايمان مدال آورد.» خبرگزاري رويترز هم گزارش مي دهد بعد از به دست آوردن مدال برنز دسته 58 کيلوگرم تکواندو، افغان هايي که در يک مغازه بستني فروشي در کابل دور هم جمع شده بودند تا بازي نيکپي را با هم تماشا کنند، به شادي و پايکوبي پرداخته اند. عبدول وافي دانشجوي 28 ساله در اين رابطه مي گويد؛ «فوق العاده است که يک ورزشکار افغان مي تواند مدال المپيک را ببرد. اين دستاوردي بزرگ براي تيم و کاروان افغانستان است.» اما شايد دانستن وضعيت روح الله نيکپي و مسيري که در راه کسب اين مدال طي کرده خيلي نکات را روشن کند. او در 10 سالگي و زماني که برادرش يک باشگاه ورزشي در کابل پيدا کرد، آموزش هنرهاي رزمي کره يي را آغاز کرد. نيکپي در سال هاي جنگ افغانستان در دهه هاي 80 و 90 در يک کمپ پناهنده ها در ايران زندگي مي کرد و آنجا عضو تيم تکواندو پناهنده ها بود. او چهار سال پيش دوباره به افغانستان برگشت. صبح ها وزنه مي زد و بعدازظهرها هم هنرهاي رزمي کار مي کرد. نيکپي در اين ميان براي گذران زندگي اش شغل آرايشگري را انتخاب کرده بود. هر چه او جلوتر رفت و نمايش هاي بهتري از خود نشان داد، اوضاع بهتر شد. وقتي شش ماه پيش به اردوي تيم ملي تکواندو افغانستان دعوت شد، اين امکان را پيدا کرد تا از سالن تمريني ويژه تيم ملي استفاده کند. با تمام اين تفاسير باز هم نمي توان از شرايط تمريني سخت نيکپي غافل شد. خود او در اين رابطه و قبل از المپيک گفته بود؛ «شرايط تمريني در کشور من مثل شرايط کشورم است. وضعيت اصلاً خوب نيست.» اين حرف هاي او را نوراحمد گايه زابي هم تاييد مي کند، کسي که سال ها در کمپ پناهندگان در ايران همپاي نيکپي تمرين کرده است. شايد به دليل همين حس بود که در گفت وگو با رويترز تاکيد مي کند قبل از شروع مسابقه نيکپي تنها برايش دعا کرده و گفته است؛ «خدايا، به نيکپي کمک کن. به افغانستان کمک کن.» گايه زابي درباره لحظه پيروز شدن نيکپي مي گويد؛ «وقتي پيروزي او را ديدم، به هوا پريدم، پسرم را در آغوش کشيدم و او را بوسيدم. گريه مي کردم چون آن زماني را به ياد مي آوردم که در کمپ پناهندگان در ايران عضو يک تيم تکواندو بوديم.» در اين ميان نيکپي سعي کرد از تمام امکاناتش به بهترين شکل ممکن استفاده کند. حسين رحمتي مربي تکواندو نيکپي در سالن تيم ملي مي گويد اين ورزشکار افغان در دوران آماده سازي براي المپيک با يک مربي کره يي کار کرده بود. با تمام اين اوصاف چيزي که اکنون اهميت دارد شادي و سرمستي افغان ها از به دست آوردن اولين مدال تاريخ شان است. تاج محمد احمدزاده که رئيس بخش بايگاني راديو ملي افغانستان است اين موفقيت را «افتخاري بزرگ» و «دليلي براي خوشحالي زائدالوصف» مي داند. محمد اکبر 33 ساله هم در گفت وگو با رويترز اظهار داشته بود با تمام وجود احساساتش را بروز داده و مي گويد؛ «هنگام تماشاي مسابقه نيکپي دست مي زدم و خوشحال بودم.» اما در ميان تمام اين واکنش هاي احساسي مي توان به حرف هاي کاي ايد، مسوول ارشد سازمان ملل در افغانستان اشاره کرد که اعتقاد دارد اين پيروزي نيکپي به همه توانايي افغانستان براي رقابت کردن با بهترين ورزشکاران جهان را نشان داد؛ «جوانان بايد از اين پيروزي در المپيک اميد و الهام بگيرند. امروز افغانستان نشان داد مي تواند با اراده، تعهد و کار سخت باارزش ترين سرمايه هايش يعني جوانان، مقابل دشمني ها بايستد.» پيروزي نيکپي آنقدر براي افغان ها مهم بود که حامد کرزي رئيس جمهور اين کشور بلافاصله بعد از اين پيروزي با اين جوان 21 ساله تماس گرفت تا به او تبريک بگويد. به گفته همايون حميدزاده سخنگوي رئيس جمهور، کرزي به نيکپي قول يک خانه و جايزه نقدي هم داده است. احسان الله بيات رئيس شرکت مخابرات «وايرلس» افغانستان هم اعلام کرده به نيکپي به عنوان برنده مدال برنز، 10 هزار دلار جايزه خواهد داد. با وجود تمام اين حرف ها، بدون شک حرف هاي متواضعانه نيکپي مي تواند پاياني خوش بر اين داستان رويايي باشد؛ «اين مدال متعلق به من نيست. اين مدال متعلق به کشورم است، متعلق به مردم افغانستان است. اميدوارم اين مدال بعد از 30 سال جنگ، صلح را براي کشورم به ارمغان آورد.»